Erytrofobia: dlaczego pojawia się strach i jak sobie z nim radzić?

Każdy może się rumienić – od niezręczności, wstydu, zakłopotania czy oburzenia. Ale są ludzie, którzy potrafią się tak rumienić, nagle ich twarz „błyśnie”, co prowadzi innych do oszołomienia. Jest to dość powszechne zaburzenie zwane erytrofobią.

Nazywa się erytrofobia patologiczny strach spowodowany możliwą perspektywą publicznego zarumienienia się. Dziwne, ale tak się ostatecznie dzieje. Strach przed przekrwieniem twarzy ma inne nazwy, nazywa się go zespołem rumienia lub rumieniem idiopatycznym. Strachu nie można nazwać irracjonalnym, jak większość fobii, ponieważ erytrofobowie mają powody, by bać się zaczerwienienia twarzy – mają takie predyspozycje.

Są ludzie, u których zwiększa się pobudliwość współczulnej części autonomicznego układu nerwowego iz tego powodu przepływ krwi często występuje na skórze twarzy, ramion i szyi. Ale na razie nie ma strachu i dopiero gdy osoba (zwykle nastolatek) zaczyna rozumieć, że jego zaczerwienienie budzi pytania od innych, zaczyna się bać powtarzających się epizodów, jednak w żaden sposób nie może wpływać na prawdopodobieństwo ich wystąpienia .

Samotnie, gdy nikt nie widzi pacjenta, zwykle nie dochodzi do napadów strachu. Tak czy inaczej strach jest ściśle związany ze środowiskiem społecznym, opinią publiczną, z niechęcią do stania się pośmiewiskiem lub stawiania czoła niewygodnym pytaniom innych ludzi.

Zaczerwienienie twarzy (zaczerwienienie) może być jednolite lub nierówne (plamy).

Erytrofobia może znacząco wpłynąć na życie człowieka - komunikacja jest trudna, pacjent z trudem nawiązuje kontakty, a czasem nawet postanawia odizolować się od innych. Erytrofob nie może angażować się w działalność publiczną, przemawiać przed publicznością ani uczyć. Wiele zawodów bliskich im duchem jest pożądanych, staje się niedostępnych - strach dyktuje jej warunki.

Jednym z najbardziej znanych erytrofobów naszych czasów jest hollywoodzka aktorka, zdobywczyni kilku Oscarów, m.in. za rolę Bridget Jones, Renee Zellweger. Aktorka często odwiedza psychoterapeutę, a jej przekrwienie, często asymetryczne, stało się już częścią jej wizerunku. Nauczyła się z nią żyć całkiem spokojnie. Ale ten przykład jest raczej wyjątkiem. Większość osób z zespołem rumienienia nie radzi sobie z ich osobliwością, a mimo to pojawia się patologiczny lęk.

Erytrofobia to jedno z fobicznych zaburzeń psychiki, oficjalnie uznane przez medycynę i włączone do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób.

Twarz ludzka jest ukrwiona intensywniej niż większość innych części ciała. I nie bez powodu zostało to wymyślone przez naturę. Twarz ma imponującą ilość małych mięśni twarzy, które są umocowane na jednym końcu bezpośrednio w warstwach skóry. Mięśnie twarzy są prawie w ciągłym ruchu i dlatego do prawidłowego funkcjonowania potrzebują więcej krwi. Sieć naczyń krwionośnych twarzy jest mocno rozwinięta, mimo że same naczynia są dość małe.

Aby skóra na twarzy nie była cały czas czerwona lub fioletowa, dzięki tej fizjologicznej cechy tej części ciała, w podskórnej tkance tłuszczowej znajduje się niewielka warstwa płynu śródmiąższowego, co zmniejsza intensywność koloru naczyń zwiększać. Ale nie może całkowicie ukryć przepływu krwi, dlatego często zdarza się, że osoba rumieni się, gdy krew napływa do twarzy: podczas wysiłku fizycznego, biegania, szybkiego chodzenia, podczas upławów, podczas upałów, zimna, a także z silnymi emocjami, na przykład, gdy jest to wstyd, gdy osoba jest bardzo zawstydzona, bardzo zaniepokojona itp. Ten mechanizm jest charakterystyczny dla wszystkich ludzi bez wyjątku.

Erytrofoby mają nieco inną organizację układu nerwowego. Dział sympatyczny jest coraz szybciej podekscytowany i wcale nie jest konieczne, aby osoba znalazła się w wymienionych powyżej okolicznościach. Zaczerwienienie twarzy z erytrofobią może się zdarzyć, gdy dana osoba jest całkowicie spokojna.

Gdy tylko nastolatek zaczyna zdawać sobie sprawę, że jest „nie taki”, że ma taką cechę, nasilają się negatywne oczekiwania - jest w niemal ciągłym napięciu, bo wie, że zdradliwe zaczerwienienie może rozprzestrzenić się na jego twarzy w najbardziej nieodpowiednim momencie za chwilę. Istnieje lęk przed tym zjawiskiem, któremu towarzyszy zastrzyk adrenaliny. Z kolei adrenalina jeszcze bardziej podnieca układ nerwowy, a to, czego tak się bał erytrofob, faktycznie się dzieje. Z biegiem czasu epizody przekrwienia stają się częstsze, rośnie też strach.

Fobia objawia się dość prosto - częste zaczerwienienie skóry twarzy. Niektórzy pacjenci z zespołem rumienienia twierdzą, że cała skóra jest zaczerwieniona w takim samym stopniu, inni odnotowują tzw. przekrwienie geograficzne – zaczerwienienie pojawia się w dużych i średnich plamach, przypominając geograficznie zarysy kontynentów. Dla niektórych przekrwienie ogranicza się tylko do twarzy, ale są też tacy, których szyja i dekolt są zaangażowane w proces. Często erytrofobowie twierdzą, że podczas ataku odczuwają wyraźne uczucie gorąca na twarzy i jest to całkiem uzasadnione - przepływ krwi może naprawdę powodować uczucie ciepła.

Erytrofobi bardzo szybko tracą wiarę w swoje możliwości i odpowiednią samoocenę. Zmieniają się w zdezorientowane, zastraszone osoby, przestraszone i niespokojne. Muszą, wbrew swoim pragnieniom i marzeniom, wybierać takie zawody, w których nie mają do czynienia z ludźmi. Trudno im nawiązać miłość i przyjaźnie.

Im bardziej cierpi na tym codzienność, tym bardziej spada jego jakość, tym bardziej ludzie wycofani i niespokojni, podatni na syndrom rumienia. Często konsekwencje wynikające z tego są dołączone do pierwotnego problemu: pacjent staje się przeświadczoną fobią społeczną, zaczyna cierpieć na depresję, z której każda następna staje się bardziej przewlekła i ciężka niż poprzednia.

W domu nie da się poradzić sobie z zespołem rumienienia. Osoba zdecydowanie potrzebuje profesjonalnej pomocy. Aby to uzyskać, możesz skontaktować się z psychoterapeutą lub psychiatrą. Na początek będziesz musiał zostać zbadany przez ginekologa (jeśli mówimy o kobiecie) w celu wykluczenia wczesnej menopauzy i zmian przedmenopauzalnych, mogą być również wymagane opinie dermatologa, endokrynologa i terapeuty.

Do tej pory za najbardziej obiecującą metodę leczenia uznaje się leczenie chirurgiczne. Operacja nazywa się sympatektomią. Jego skuteczność ocenia się na 94-97%. Tak wielu pacjentów po interwencji całkowicie pozbywa się swojego problemu.

Należy jednak zauważyć, że tak wysoką skuteczność obserwuje się tylko u tych, których zaczerwienienie obejmuje całą powierzchnię twarzy. Jeśli twarz zmieni kolor na czerwony z plamami, skuteczność operacji nie przekracza 50%.

Operacja nie jest wykonywana dla wszystkich. Nie zrobią tego w przypadku chorób układu oddechowego i niewydolności serca. Zadaniem chirurgów jest dostanie się do współczulnego tułowia przez dwa miniaturowe nacięcia pod pachami. W tym celu wkłada się do nich małą kamerę wideo i w ten endoskopowy sposób lekarzom udaje się uzyskać obraz na ekranie. Pień współczulny jest częściowo zablokowany lub zniszczony.

Po interwencji w pracę układu nerwowego w trakcie i po zabiegu mogą wystąpić pewne skutki uboczne: wzmaga się pocenie w okolicy ciała, nóg, przy jedzeniu pikantnych potraw pojawia się również pocenie się, dłonie stają się bardziej suche, a częstość akcji serca nieznacznie spada. Jednak najczęściej te zjawiska nie są tak znaczące i nieprzyjemne dla erytrofoba, jak problem, który sprowadził go na stół operacyjny.

Psychoterapia erytrofobii musi być połączona z edukacją pacjenta techniki relaksacyjne, głęboki relaks... Zadaniem terapeuty jest sprawienie, aby osoba zrozumiała, że ​​może zachować spokój, a to z pewnością da pozytywny wynik. Pacjentowi proponuje się nowe postawy, które obalają wstyd lub deprawację jego cech, czyli uczy się go żyć z tą cechą. Psychoterapeuta nie tylko opowiada o tym, jak prawidłowo leczyć problem, ale także uczy erytrofobicznych technik autotreningu, ćwiczeń oddechowych - to pomoże, w razie potrzeby, szybko zebrać się w sobie i zapobiec niepokojowi.

Zajęcia w grupach sprawdzają się bardzo dobrze, ale równolegle z tym pokazana jest indywidualna praca ze specjalistą. Często stosowana jest hipnoterapia, a także metody stopniowego zanurzania się w sytuacjach stresowych, pozwalające pacjentowi, pod okiem psychoterapeuty, ponownie przeżyć sytuacje, w których do niedawna doświadczał wstydu, koszmaru i przerażenia.

Wśród leków nie ma uniwersalnego lekarstwa na tę fobię, nie ma magicznej pigułki ani zastrzyków, które pomogłyby rozwiązać problem. Często jednak psychoterapeuta uważa za konieczne dołączenie do zajęć leków. W utrzymaniu pozytywnego nastroju stosuje się leki przeciwdepresyjne, a także leki z grupy beta-blokerów, które nieco obniżają częstość akcji serca. Daje to niesamowity efekt – przerwany zostaje związek między stresem, biciem serca i zaczerwienieniem skóry twarzy i szyi.

Należy rozumieć, że oba leki przeciwdepresyjne, a tym bardziej beta-blokery, mają dużą listę stałych skutków ubocznych, są generalnie przeciwwskazane dla wielu, dlatego próbują uciekać się do terapii lekowej na erytrofobię tylko w najbardziej ekstremalnych przypadkach, kiedy Sama psychoterapia nie podoła zadaniu, ale leczenie chirurgiczne uznano za niewłaściwe.