Wszystko o heliofobii

My i wszystko, co nas otacza, nie możemy istnieć bez światła słonecznego. Jest dla nas ważna tak samo jak woda i powietrze, cały ekosystem naszej planety zależy od wpływu słońca. Ale są ludzie, którzy dużo dadzą, gdyby w ogóle nie było słońca - to są heliofoby.

Heliofobia nazywa się patologiczny strach przed słońcem, promieniami słonecznymi... Warto zauważyć, że żadne żywe stworzenie, z wyjątkiem osoby, nie ma takiego strachu. Są zwierzęta nocne, które przystosowały się do ciemności i spędzają w niej całe życie, ale to nie ma nic wspólnego ze strachem.

Heliofobia to zaburzenie psychiczne, choroba klasyfikowana jako zaburzenie fobiczne według współczesnej klasyfikacji psychiatrycznej. (kod F-40 w ICD-10). Ten rodzaj lęku patologicznego nie jest tak powszechny jak lęk przed ciemnością (nyktofobia), jednak według różnych źródeł około 0,7-1% mieszkańców świata boi się światła słonecznego.

Jeśli człowiek boi się głębi, ciemności, wysokości - jest to przesadne "dzieło" tego instynktu, które ma na celu uratowanie człowieka przed wyginięciem. Ciało potrzebuje światła słonecznego, a strachu przed nim nie da się wytłumaczyć manifestacją instynktu samozachowawczego i przetrwania.

Nie myl heliofobów z osobami cierpiącymi na xeroderma pigmentosa. Ta dość rzadka choroba dermatologiczna wiąże się z rozwojem ciężkich oparzeń słonecznych, nawet przy krótkiej ekspozycji na promienie ultrafioletowe. Tacy ludzie słusznie boją się słońca, ich strach jest racjonalny. Heliofobowie nie cierpią na nic takiego, ich skóra nie różni się swoimi właściwościami od skóry innych ludzi, nic im nie zagraża, jeśli znajdą się na słońcu, dlatego ich strach jest irracjonalny, nieuzasadniony.

Na przykład u pacjentów hipochondria (obsesyjny stan poszukiwania w sobie chorób) może rozwinąć lęk przed promieniami słonecznymi w związku z urojonym przekonaniem, że dana osoba ma przesłanki do powstania czerniaka lub innych chorób nowotworowych. W niektórych formach fobia społeczna ludzie unikają miejsc jasno oświetlonych słońcem, ponieważ wydaje im się, że to właśnie w takich miejscach wszyscy na nich patrzą, badają je.

W przypadku karcynofobii (obawy przed dolegliwościami onkologicznymi) początkowo powstaje heliofobia jako objaw towarzyszący, ale z czasem przekształca się w samodzielną, pełnoprawną chorobę psychiczną. Strach przed światłem słonecznym często rozwija się na tle zaniedbanego agorafobia (strach przed otwartymi przestrzeniami). Ale patologiczny strach przed promieniami słonecznymi może być równie dobrze osobnym zaburzeniem, a wtedy skrupulatne unikanie słońca jest jedyną „dziwnością” w ludzkim zachowaniu.

Historia zachowała dane wskazujące na podobną chorobę psychiczną u słynnego pisarza Honoré de Balzaca. Bał się światła dziennego, słońce nie pozwalało mu spokojnie myśleć, pracować, żyć i czuć się szczęśliwym. Genialny francuski pisarz pisał wszystkie swoje dzieła nocą. O świcie pił tabletki nasenne i kładł się spać, szczelnie zamykając okiennice w domu, o zmierzchu wstawał, pił mocną kawę i siadał do pracy literackiej. Należy do niego zdanie: „W razie potrzeby noc może trwać wiecznie”.

W 2011 roku w Stanach Zjednoczonych został zatrzymany mieszkaniec Houston, Lyle Bensley, który w młodości wyobrażał sobie, że jest wampirem w wieku co najmniej 500 lat. W nocy wychodził na zewnątrz, aw dzień zamykał się w ciemnej szafie i spał. Strasznie, histerycznie bał się, że promienie słońca go spalą. Młody mężczyzna z zaburzeniami urojeniowymi i megalomanią został zatrzymany dopiero po tym, jak ugryzł kobietę, uznając, że nadszedł czas, aby dać jego wampirzej esencji całkowitą wolność.

Ogólnie rzecz biorąc, heliofob to zwykły człowiek, jego intelekt nie jest osłabiony, a jego zdolności myślenia są normalne. Jedynym objawem jest pilne unikanie sytuacji, które mogą wywołać napad lęku.

Jeśli heliofobia u osoby na nią narażonej jest jedynym zaburzeniem, to osoba ta doskonale rozumie, że jej strach nie jest uzasadniony, że nie ma się czego bać. Może zgodzić się z takimi argumentami, ale wystawiony na słońce przestaje panować nad emocjami i może stracić kontrolę nad własnym zachowaniem. Nasilenie objawów przy takim strachu może być różne - od lęku po atak paniki.

Dlatego heliofob ma pewność, że jego „dziwactwo” może zostać potępione przez innych, przez nich postrzegane negatywnie. Boi się, że publicznie może dojść do ataku paniki. W rezultacie heliofobowie wybierają zachowanie unikowe – starają się wykluczyć ze swojego życia sytuacje, w których mogą doświadczyć paniki. W praktyce oznacza to: musisz wykluczyć ekspozycję na słońce.

Z lekkim zaburzeniem fobii, gdy osoba boi się, że promienie słoneczne spowodują poważne oparzenia lub raka, heliofob może nosić zamknięte ubranie, rękawiczki, okulary przeciwsłoneczne, czapkę, starając się nie zostawiać odsłoniętej skóry... W tej formie prawie przez cały rok będzie wychodził z domu do pracy, nauki czy sklepu.

Jeśli początkowo strach jest powszechny, a pacjent ogólnie boi się światła słonecznego, może przejść na nocny tryb życia, tak jak zrobił to Balzac – znaleźć pracę na nocnej zmianie, odwiedzać wyłącznie sklepy ogólnospożywcze i centra handlowe, całkowicie zamknij okna ciemnymi roletami lub zasłonami zaciemniającymi. Łagodne stopnie heliofobii objawiają się koniecznością wyjścia na zewnątrz w słoneczny dzień, zawsze z parasolem chroniącym przed promieniami, przy nadmiernym stosowaniu filtrów przeciwsłonecznych. Nigdy nie spotkasz heliofoba na plaży.

Nie jest tak trudno zrozumieć, co się stanie, jeśli „niebezpieczna” sytuacja ogarnie osobę. Mózg odbiera fałszywy sygnał o niebezpieczeństwie i wytwarza dużą ilość adrenaliny. Źrenice rozszerzają się, pojawiają się drżenie, podniecenie, niepokój.

W ciężkich przypadkach pojawiają się wymioty, utrata równowagi, przytomność. Jeśli człowiek pozostaje przytomny, jest posłuszny poleceniom głębokiej centralnej części mózgu - układu limbicznego. A to oznacza, że ​​wykaże się maksymalną szybkością, wytrzymałością, jak zapalony olimpijczyk, aby jak najszybciej uciec i ukryć się przed niebezpiecznymi okolicznościami. Potem, gdy poziom adrenaliny wraca do normy, człowiek sam nie rozumie, dlaczego pobiegł, co mu konkretnie groziło, czuje się gorszy, zmęczony, niektórzy zaczynają odczuwać wstyd i poczucie winy.

Nie trzeba dodawać, że takie foby nie mają ochoty ponownie doświadczać takich ataków i dlatego są gotowe pokazać cuda wynalazków, aby nie znaleźć się już w przerażających okolicznościach. Unikanie zachowań w tym zaburzeniu psychicznym niesie ze sobą tragiczne konsekwencje: promienie słoneczne przyczyniają się do produkcji witaminy D w organizmie, a podczas życia w ciemności objawy hipowitaminozy witaminy D pojawiają się bardzo szybko.

Nocny tryb życia nie przyczynia się do normalnej produkcji melatoniny, ponieważ substancja ta jest syntetyzowana tylko podczas snu w nocy. Liczne zaburzenia hormonalne w nocnym trybie życia pogłębiają problem psychiczny, niepokój i stałą „gotowość bojową”, oczekiwanie niebezpieczeństwa prowadzi do rozwoju stanów urojeniowych. Stopniowo zaczyna się wydawać, że światło słoneczne faktycznie powoduje fizyczny ból.

Strach wprowadza człowieka w ramy, które nie pozwalają mu żyć w pełni - nie może wyjechać na wakacje, a czasem studiować lub pracować, kontakty towarzyskie stają się rzadkie, rzadkie. Nie ma mowy o założeniu rodziny, wychowaniu dzieci.

W diagnozę i diagnozę zaangażowani są psychiatrzy. W tym celu stosują specjalne testy na poziom lęku, a także rozmowę i badanie stanu mózgu za pomocą tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego.

Dokładne przyczyny, które mogą prowadzić do rozwoju tego typu fobii, są nieznane lekarzom, ponieważ dolegliwość ta nie występuje tak często, jak np. lęk przed zamkniętą przestrzenią (klaustrofobia) czy lęk przed pająkami (arachnofobia). Istnieją sugestie, że zaburzenie rozwija się jako reakcja obronna na powstawanie nieprawidłowych postaw.

Jeśli w dzieciństwie dziecko było mocno poparzone na słońcu, doznało silnych oparzeń słonecznych, które bolały przez długi czas, mogło rozwinąć się pewien patologiczny związek między słońcem a bólem, niebezpieczeństwem. Zazwyczaj takie dzieci są bardzo wrażliwe, melancholijne, niespokojne, mają bogatą i bolesną wyobraźnię.

Opisano przypadki, w których heliofobia rozwinęła się na tle udaru cieplnego z halucynacjami, które dana osoba cierpiała w dzieciństwie. Potem słońce może być postrzegane jako coś mistycznego. Niekiedy panika z powodu swoich przyczyn przechodzi w kolejne negatywne doświadczenie, na przykład dziecko doznało silnego szoku, przerażenia przed atakiem zwierząt, ale w tym momencie jego uwaga była skupiona na słońcu (było to w słoneczny dzień na zewnątrz).

Osoba z powolną schizofrenią lub przed wystąpieniem choroby może rozwinąć dość wyraźną heliofobię. A zaburzenie urojeniowe zaczyna być poprzedzone strachem przed słońcem z masą nienaukowych i szczerze śmiesznych uzasadnień (boję się światła słonecznego, bo może mnie pociemniać lub spalić na popiół).

To niekoniecznie kontakt ze słońcem powoduje rozwój fobii. Czasami wrażliwe dziecko może tworzyć błędne przekonania, oglądając film, w którym słońce zabijało lub kontemplując silne destrukcyjne skutki suszy, oparzeń słonecznych na innych.

Im częściej dziecko to słyszy, tym bardziej prawdopodobne jest, że zacznie się bać światła słonecznego i ciepła. Jeśli w rodzinie dziecka są krewni, którzy boją się słońca, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko po prostu przyjmie podobny model zachowania i światopoglądu na wiarę i będzie go używać. Od dawna udowodniono, że obiekt strachu przed mamą lub tatą wywołuje u dziecka nieświadome podniecenie.

Ten rodzaj fobii jest wymagany wymaga profesjonalnego podejścia do leczenia. Samodzielne radzenie sobie z takim strachem jest prawie niemożliwe, a nieumiejętne próby zrobienia tego mogą prowadzić do pogorszenia zaburzenia fobii. Dlatego musisz skontaktować się z psychiatrą.

Zazwyczaj leczenie odbywa się w trybie ambulatoryjnym, tylko ciężkie postacie wymagają pobytu w szpitalu. Najskuteczniejszą metodą jest psychoterapia z obowiązkową identyfikacją głębszych przyczyn fobii u dzieci. Dodatkowo można przypisać leki przeciwdepresyjne z potwierdzonym faktem zwiększonego lęku i depresji.